Tip 2 Diabetes Mellitus Tanılı Hastalarda Fonksiyonel Konstipasyon Sıklığı ve Fiziksel Aktivite Düzeyi ile İlişkisi

Eli̇f Şahi̇n, Nazli Haciağaoğlu, Engi̇n Ersi̇n Şi̇mşek

Keywords: Diabetes Mellitus, Konstipasyon, Diyabet Süresi, Fiziksel Aktivite.

Aim:

Diyabet vücutta hemen her organ sistemini etkiler, hastalığın süresi ve şiddeti organ tutulumu üzerinde etkilidir. Kronik kabızlık; diyare ve gastroparezinin yanında diyabetli hastalarda en yaygın gözüken gastrointestinal semptomlardan biridir ve sağlıklı bireylere göre daha sık görülür. Düzenli egzersiz yapılması konstipasyon riskini önemli derecede azaltır, plazma glukozu ve HbA1c’yi düşürür, bazal ve postprandiyal insülin seviyelerini azaltır, insülin duyarlılığını arttırır. Bu çalışmada Tip 2 Diyabetli bireylerde fonksiyonel konstipasyon sıklığı ve fiziksel aktivite düzeyinin ilişkisini değerlendirmek amaçlanmıştır.

Method:

Kesitsel nitelikteki bu çalışmaya Kartal Dr. Lütfi Kırdar Şehir Hastanesi Kaynarca Diyabet Merkezine başvuran 152 Tip 2 Diabetes Mellitus tanılı birey dahil edilmiştir. Katılımcıların sosyodemografik özellikleri ve diyabet süreleri sorgulanmış, boy, kilo, bel ve kalça çevresi ölçülmüş, Beden Kitle İndeksi (BKI) hesaplanmıştır. Roma IV kriterleri ile konstipasyon varlığı, Birinci Basamakta Fiziksel Aktivite Anketi ile fiziksel aktivite düzeyi incelenmiştir.

Results:

Çalışmaya dahil edilen katılımcıların yaş ortalaması 57.3±8.8 yıl olup, 77 (%50.7)’sinin kadın, 75 (%49.3)’inin erkek olduğu görülmüştür. Katılımcıların diyabet süresi ortalaması 10.3±6.7 yıl, BKI ortalaması 29.6±5.2 kg/m2, bel çevresi ortalaması 107.4±19.1 cm, kalça çevresi ortalaması 107.6±11.8 cm bulunmuştur. Katılımcıların 37 (%24.3)’sinde konstipasyon saptanmıştır. Katılımcıların fiziksel aktivite düzeyleri incelendiğinde 57 (%37.5)’sinin hareketsiz, 53 (%34.9)’ünün az hareketli, 28 (%18.4)’inin orta derecede hareketli ve 14 (%9.2)’ünün hareketli olduğu görülmüştür. Katılımcılarda fonksiyonel konstipasyon varlığı ile fiziksel aktivite düzeyi arasında anlamlı ilişki bulunmamıştır (p=0.198). Konstipasyon saptanan katılımcıların yaş ve diyabet süreleri anlamlı şekilde yüksek bulunmuştur (sırasıyla p=0.003, p=0.004).

Conclusions:

Bu çalışma sonucunda diyabetik bireylerde fonksiyonel konstipasyon sıklığı normal popülasyondan yüksek bulunmuş olup, yaş ve diyabet süresinin fonksiyonel konstipasyonu etkilediği, fiziksel aktivite düzeyinin ise etkilemediği görülmüştür. Bu nedenle diyabetik bireylerde konstipasyonun da taramanın bir parçası olması gerektiği düşünülmektedir. Konstipasyonun saptanması ve tedavi edilmesi, bireylerin yaşam kalitelerinin arttırılmasına fayda sağlayacaktır.

#45